مدعیان دروغین

امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) در ابتدا با دعوت به اسلام قیام خود را آغاز می کند و مراد از شمیشر، نفس این سلاح سرد نیست بلکه مراد مأموریت امام به جهاد در مقابل سرکشان و ظالمان است و امام از سلاح های متعارف زمان قیامشان استفاده خواهند کرد.

امام زمان (ع) مانند پیامبر اکرم‏ صلی الله علیه و آله برای هدایت و راهنمایی مردم، نخست اعلان دعوت عمومی می‏کند و در آغاز ظهورش، مردم را از پیام انقلاب خود آگاهی داده و اتمام حجّت می‏کند، در این میان عده‏ای دعوتش را می‏پذیرند و راه سعادت، پیش می‏گیرند و عده‏ای به مخالفت برمی‏خیزند که امام زمان (ع)در برابر این ها قیام مسلحانه می‏کند. چنانکه امام جواد (ع) فرموده است وقتی 313 نفر یاران خاص حضرت قائم (ع) به خدمتش در مکه رسیدند، حضرت، دعوتش را به جهانیان آشکار می‏سازد، و وقتی که این تعداد به ده هزار نفر رسید، به اذن خدا قیام مسلّحانه می‏کند و خروج می‏کند.[2] برنامه قیام حضرت مهدی (ع) همانند برنامه قیام همه پیامبران الهی خواهد بود، یعنی بر اساس اسباب و وسایل عادی و طبیعی برنامه‏های خود را اجرا می‏کند و هیچ گاه از راه اعجاز وارد نمی‏شود، بلکه معجزات جنبه استثنائی دارند، که در موارد نادر از آن استفاده می‏کند درباره سلاح سرد که در بعضی از روایات هم به شمشیر معنا شده است، باید گفت که ظاهراً مقصود از خروج با شمشیر، مأموریت به جهاد، و توسّل به اسلحه برای اعتلای کلمه حق است، و این که با هیچ یک از کفّار به مصالحه نمی‏نشیند، زیرا "شمشیر" همیشه کنایه از قدرت و نیروی نظامی بوده و هست، همان گونه که "قلم" کنایه از علم و فرهنگ است، و نیز از قدیم معروف بوده که کشور با دو چیز اداره می‏شود: قلم و شمشیر.[3]

منظور از قیام با شمشیر، همان اتّکای به قدرت است، تا مردم نپندارند که این مصلح بزرگ، فقط به شکل یک معلّم یا یک واعظ، عمل می‏کند، بلکه او یک رهبر مقتدر الهی است که امان را از ستمگران و منافقان می‏گیرد. بنابراین اجرای طرح حکومت حقّ و عدالت در سطح جهانی نیز باید با استفاده از وسایل مادی و معنوی لازم (به جز در موارد استثنایی) تحقق پذیرد. به تعبیری دیگر، آن حضرت و یارانش با هر اسلحه‏ای که لازم باشد، در مقابل کفّار و ستمگران می‏ایستند، و از هر گونه اسلحه‏ای در آن زمان متداول بوده و مورد نیاز باشد، استفاده می‏کنند. به امید آن روزی که قدرت اسلام، همه جا را فراگیرد و روزی که چشم همه به دیدار جمال دل‏آرای آن محبوب، روشن گردد.

1. انقلاب جهانی مهدی (ع)، استاد مکارم شیرازی، ناشر: هدف؛ قم ، 1372ش چاپ اول

2. اسرارالعقائد ج2، میرزا ابوطالب شیرازی، ناشر: دارالکتب الاسلامیه ، 1324ش، چاپ پنجم.

3. پاسخ به ده پرسش، آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی، ناشر: اندیشه، قم 1357ش چاپ اول.

پینوشت:

[2] . علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج 52، ص 283، ناشر: مؤسسه الوفاء، چاپ بیروت.

[3] . رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (ع)، انتشارات نبوع، چاپ سوم، ص 218.

 هر کس باید به فکر خود باشد و راهى براى ارتباط با حضرت حجت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ و فرج شخصى خویش پیدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک. عده اى بوده اند که گویا حضرت غائب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ در پیش آن ها حاضر و ظاهر بوده است، مثل این که با بى سیم با آن حضرت ارتباط داشتند و جواب از ناحیه او مى شنیدند!

مرحوم مقدّس اردبیلى و سیّد بحرالعلوم ـ رحمهمااللّه ـ که احتمال دروغ درباره آن ها نمى رود، عبارتِ "فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللّه!"؛ (لعنت خدا بر او باد!) را قبول ندارند و مى گویند: آن مربوط به بابیت و ادّعاى مهدویّت است.

با این که ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصى امر اختیارى ما است، به خلاف ظهور و فرج عمومى، با این حال چرا به این اهمیت نمى دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولى به ظهور و دیدار عمومى آن حضرت اهمیت مى دهیم، و حال این که اگر براى فرج شخصى به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهى که مى رویم راه کسانى است که اَهَمّ و مهمّى قایل نیستند.

کار آفتاب اضائه(1) است هر چند پشت ابر باشد، حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ هم همین طور است، هر چند در پس پرده غیبت باشد! (2) چنان که حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ فرموده است. چشم ما نمى بیند ولى عدّه اى بوده و هستند که مى بینند؛ و یا اگر نمى بینند، ارتباطى با آن حضرت دارند. یک نفر زیدى مذهب گفت:

"کُلُّ إِمامٍ لایُرى شَخْصُهُ لایُسَوّى خَرْدَلَةً."

هر امامى که جسم او دیده نشود، به اندازه ى یک خردل ارزش ندارد.

یک شخص سنّى هم در جواب او گفت: "شیعیان دوازده امامى مى گویند: امام، غایب است، ولى تو که زیدى هم هستى مى گویى: امامى را که نتوان دید، به اندازه یک خردل نمى ارزد، پس هر دوى شما بر باطلید!"

دیدیم کسانى را که مثل این که با حضرت مخابره داشتند، هر چه مى گفتند و مى خواستند همان مى شد. آن آقا در بیابان سه مرتبه گفت: یا امام زمان! وسیله اى بفرست، فورا وسیله و مرکبى براى سوار شدن او ظاهر شد!

آرى، آن حضرت این قدر به ما نزدیک و از حال ما با خبر است، ولى ما نمى بینیم و از او غافل و بى خبریم و مى پنداریم که دوریم! حیف که ما قدردان نعمت ولایت نیستیم!

با این که بر سر ما آتش مى ریزد و باید دعا کنیم تا بر طرف شود، ولى دعا نمى کنیم و حال دعا، سوختگى و آه که وقتى از قلب خارج مى شود، مانند تیر به هدف مى خورد، در ما نیست! بله، لقلقه زبان خیلى داریم!

نقل مى کنند: ولیعهدى همراه گروهى، نزد یکى از علماى تبریز رفته بود و در ضمن گفت و گو با او، گفته بود: که تیرى اختراع شده است که هدف را تا نیم فرسخ مى زند! آن آقا هم فرموده بود: من تیرى سراغ دارم که از این مسافت بیشتر هم، به هدف مى زند! گفتند: عجب، شما سراغ داشتید؟ کجا اختراع شده است؟ فرمود: آه مظلوم، بیش از این ها اصابت و اثر مى کند!

ولى ما با این که مظلوم هستیم، آه نداریم!

1. روشنى بخشى، نور افکنى.

2. ر.ک: الغیبة طوسى، ص 292؛ احتجاج، ج 2، ص 248؛ بحارالانوار، ج 52، ص 92؛ ج 53، ص 181 و...